Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Με αφορμή μια επιγραφή έξω από ένα χριστιανικό ναό που προέτρεπε τους ανθρώπους να είναι αγνοί σαν τα λουλούδια (τότε μόνο θα αποκτήσουν και την ομορφιά τους), δημιουργήθηκαν κάποιοι προβληματισμοί σχετικά με το τι ορίζουμε ως αγνό αρχικά.

Η αντίληψη σχετικά με την αγνότητα των ανθρώπων είναι συνυφασμένη με το αμόλυντο, το καθαρό, το άσπιλο, το απαλλαγμένο από κάθε είδους αμαρτία. Αντίληψη η οποία, όπως και πολλές άλλες, αν όχι εμφυτεύτηκε, ενισχύθηκε και χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση της χριστιανικής Ηθικής, μέσο των Πατέρων της Εκκλησίας. Μιας ηθικής που ορίζει και περιορίζει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από όσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νομίζει, την ελευθερία μας στην καθημερινότητα μας.

Αγνός, λοιπόν, είναι ο αναμάρτητος άνθρωπος που συνεχίζει έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, καλόβουλος, υπομονετικός αλλά και υποτακτικός, ανεκτικός μέχρι εγκληματικού βαθμού στις γύρω του εξελίξεις. Ασχολείται με την προσωπική του “πνευματική αναζήτηση”, αδιαφορώντας ή αγνοώντας το γίγνεσθαι. Κατά πόσο όμως ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να θεωρηθεί “Aνθρωπος”; Πόσο φυσικό μπορεί να είναι να μην λέμε ψέματα, να μην οργιζόμαστε, να μην αμαρτάνουμε με κάθε τρόπο σε κάθε μέγεθος; Γιατί πρέπει να υπάρχει ένας μικρός ή μεγάλος “όφις” πίσω μας που να μας καθοδηγεί από το να κλέψουμε ένα γλυκό μέχρι να οργανώσουμε μια μαζική δολοφονία; Γιατί όχι όλα αυτά να προέρχονται από φυσικές παρορμήσεις που πρέπει να μάθουμε να τις ελέγχουμε και όχι να τις καταπνίγουμε;

Όταν ο Καιν σκότωσε τον Άβελ ο φθόνος ήταν αυτός που τον υποκίνησε, μια φυσική συναίσθηση του ανθρώπου, μια μέγιστη αμαρτία κατά τη χριστιανική Hθική. Η απογοήτευση του, απο τις απαρνημένες απο τον θεό προσφορές του, μετατράπηκε σε ζήλια και ενισχυμένη από τον φυσικό παρορμητικό του χαρακτήρα, τον ατίθασο, τον δύσκολα υποτασόμενο σε εντολές (βλεδυρές αμαρτίες όλες αυτές), τον οδήγησαν στη μόνη πράξη που γνώριζε για να εξιλεωθεί από τον εαυτό του. Η σκέψη του ήταν ήδη γνωστή, του δόθηκαν προειδοποιήσεις, αλλά τι πραγματικά σκεφτόταν ο Καιν όταν οι προσφορές του απορριπτόταν;

Η γενιά του Καιν, οι στιγματισμένοι, οι εγκληματίες, οι δολοφόνοι, οι επαναστάτες, χάθηκαν με τον Κατακλυσμό…ή μήπως όχι; Κατάφεραν να επιβιώσουν ως τις μέρες μας ως άνθρωποι με ακραία χαρακτηριστικά, με σκέψεις παράξενες, παράλογες και ανούσιες για τους πολλούς, περιθωριακοί, “κακοί” άνθρωποι. Άλλοτε κρύβονται επιμελώς μέσο των εδραιωμένων αντιλήψεων και άλλοτε φανερώνονται για να δείξουν και να καταδείξουν την πραγματική κακία, για να αντισταθούν, να μας θυμίσουν ποίος είναι ο “Ανθρωπος” αμφισβητώντας και απορρίπτοντας ακόμα και τον ίδιο τον προπάτορα τους, καταδικάζοντας το έγκλημα του αλλά συναινώντας στο ελεύθερο του πνεύμα.

Στέφανος Γούναρης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου